Hier is er dan toch weer een:
Northland was heel mooi, op mijn dagtrip gingen we langs kauri bossen, en reden we over 90 mile beach, een strand dat ook als snelweg wordt gebruikt dat zijn naam met slechts 88 kilometer bij lange
na niet waarmaakt. Bij een stijle zandduin werd gestopt om op een bodyboard van de helling af te glijden en als hoogtepunt reden we naar Cape Reinga, waar de Tasman sea zichtbaar met de pacific ocean
botst.
Liftend naar Rotorua ontmoette ik Julian, een kiwi die caravans kocht, opknapte en verkocht. Toen hij stopte om mij op te pikken leek hij nogal verdwaasd, toen ik zei dat ik naar Rotorua ging moest
hij lang nadenken voordat hij er over uit was dat hij daar ook heen ging. Hij vertelde me later dat dit kwam omdat hij twee honden door de auto had lopen die soms agressief worden tegen bepaalde
mensen, de oudste was zelfs racistisch. Hij had geen huis en sliep in een caravan zonder douche dus hij besloot met mij naar een hostel te gaan. Daar ontmoette ik Mikael en Gawein. Mikael had met
zijn gehuurde auto Gawein als lifter opgepikt en sindsdien reisden ze samen. Na een gezellige avond waarin Julian complottheorieën vertelde over het
illegaal zijn van nieuw zeelands geld, geboortecertificaten en de gehele economie had hij ook een slokje te veel op.
De volgende ochtend na wat moeite met opstaan vertrok Julian na zijn caravan en liet zijn gegevens en een grote pisvlek in zijn bed achter. Mikael en Gawein besloten met mij de stinkstad te
verkennen, we bezochten het een en ander aan hete riviertjes en poelen met kokende modder.
Na verteld te zijn dat ze afgehuurd waren kwamen Mikael, Gawein en ik de volgende dag met onze 50% korting bonnen terug naar agrodome, een adrenaline activititeiten bedrijf waar we besloten om de
VIP package te nemen, wat inhoud dat je alle vijf de activiteiten die ze aanbieden kan doen.
We begonnen met een jetboat ride, waarbij je binnen 5
seconden 100 km per uur gaat, waardoor de vierpuntsgordel toch wat minder overbodig lijkt. Helaas was hierdoor de Shweeb - een soort monorail hangfiets - een stukje minder indrukwekkend. Na dit
hangfietstochtje van 1 minuut was het tijd voor de activiteiten waarvoor ik het allemaal deed: De swoop; opgeknoopt in een slaapzak hangen en dan de flinkste schommel uit je leven maken, de
freefall xtreme; de enige skydive simulator op het zuidelijk halfrond, en de bungy; bungee vanaf 43 meter.
De swoop was ongelooflijk vet, ik hing in het midden van
de driepersoons slaapzak met rechts Mikael die net als ik the element of surprise meemaakten toen Gawein het koordje lostrok waardoor wij in vrije val gingen.
Na deze veel leuker dan verwachtte attractie was het tijd
voor de freefall xtreme, waarbij je een grote overall aankreeg en een brilletje op zodat je nog wat kon zien met de enorme hoeveelheid lucht die onder je wordt geblazen. De houding die je moet
aanhouden om gebalanceerd te zweven is niet voor mij verzonnen. Na twee minuten met een holle rug proberen te zweven, wat neer zou komen op van bijna tien kilometer hoogte uit een vliegtuig
springen, had ik al een redelijk akelig gevoel in mijn onderrug. Als lekkerste voor het laatst hadden we de bungee bewaard, het is moeilijk om in woorden te omschrijven hoe het voelt maar ik kan
alleen zeggen dat er het een en ander aan stofjes vrij komt dat het wel de moeite maakt om de onnatuurlijke stap in het niets te maken.
Op mijn verlanglijstje stond nog om de coromandel
peninsula te bezoeken, Gawein en Mikael gingen daarheen dus ik besloot mee te gaan. We gingen naar hot water beach, een strand dat geothermisch wordt opgewarmd en dagelijks tientallen toeristen
trekt die een badje voor zichzelf graven, hier heb ik uren liggen hillen (hot water chillen).
De volgende dag namen we de kayaks te zee, een sport die
veel extremer was dan ik van tevoren had verwacht. Het is te vergelijken met surfen met een hele grote plank; je pakt heel makkelijk een golf maar als je niet recht naar de kust gericht blijft, is
dat je einde. Na een aantal heerlijke golven, flinke tuimelingen en een flinke aanvaring was het genoeg geweest.
Daarna zijn we naar cathedral cove gewandelt, een
wandeling die ondanks dat hij wegens ingestortte stukken pad gesloten was gedaan moest worden. Na bij deze prachtige cove uit te zijn gekomen besloten we er een kampvuur te maken waarop we ons
avondeten klaarmaakten. Na goede gesprekken, bier en ingeblikte maaltijden was ons afscheid compleet, ik zou de volgende dag via Rotorua - iedereen laat wel eens een tandenborstel liggen - naar
Taupo liften.
In Taupo, een plaatsje dat aan een gelijknamig meer ligt
dat de vorm van Afrika en bijna het formaat van Singapore heeft, sliep ik in het hostel waar Welmoed werk had gevonden.
Daar ontmoette ik Ruben, Iris en David, een Zwollenaar,
een Etten-Leurse en een Northern Californian waarmee ik de volgende dag de Tongariro Crossing liep.
De 'rated as the best one day trek in New Zealand and listed by many in the top 10 day treks in the world'begon wat
bewolkt, ik en David maar dan andersom, besloten Mt Ngauruhoe te beklimmen, een actieve vulkaan die in Peter Jacksons LOTR ook wel Mt Doom heet. Boven klaarde het op en werd onze pittige beklimming
beloond met prachtig uitzicht.
De volgende dag hadden we allemaal spierpijn, Ruben zelfs op plekken waar hij niet wist dat hij spieren had, dus gingen we weer eens in een hete rivier te
ontspannen. We deden ook een zeiltocht over lake Taupo naar 'Maori Carvings' die met minder dan 35 jaar cultuurhistorisch wat minder waardevoller waren dan ik had gehoopt toen ik aan boord
ging.
David had twee weken met Ruben en Iris gereisd maar besloot wegens tijdgebrek niet met hen naar Napier te gaan, waardoor ik zijn plek innam bij de
Nederlanders.
Napier moet een hele mooie art deco stad zijn omdat het in 1931 het epicentrum van Nieuw Zeelands dodelijkste natuurramp ooit was en veel huidige gebouwen
uit de stof van die aardbeving zijn verrezen, die schoonheid viel mij niet heel bepaald op, de spa die ze recht aan het strand hebben gebouwd viel mij wel op en beviel mij ook.
Na Napier besloten we richting Wellington te gaan, uiteraard via Taumata whakatangihangakoauau o tamatea
turipukakapiki maunga horo nukupokai whenua kitanatahu, men kan wel raden waarom.
Na onze fotoshoot bij de langste plaatsnaam ter wereld reden we door mooi landschap naar Palmerston North, de studentenstad
van NZ. Na een nachtje in 'grandma's place', een hostel die door een opa en oma werd gerund reden we door naar Plimmerton. Vanaf dit kleine kustplaatsje kan je het zuidereiland al zien. Ruben vist
veel in Nederland en had een vliegvishengel gekocht om in visparadijs NZ te vissen. We poogden bij de Wainuiomata rivier langs een golfclub waar we helaas enkel golfballen vingen en daarna in de
zee, waar ze ook niet wilden bijten.
In Wellington aangekomen kende ik alle liedjes van Marco Borsato en Rihanna uit mijn hoofd, want mijn ipod was gestolen in
Taupo en Ruben en Iris hadden dit nou eenmaal als gezamenlijke idolen.
Na een bezoek aan de botanische tuinen en Te Papa museum kocht ik in een souvenirwinkel het zesde paar slippers van mijn
reis zodat ik klaar was voor de oversteek naar het zuidereiland.
Mijn tante en oom stonden mij na een prachtige ferrytocht naar Picton op te wachten waardoor ik op the south island meteen
afscheid nam van Ruben, Iris en John,een Engelse kerel die de daarop volgende dagen mijn plaats zou innemen
in Rubens Chariot.
Met Carina en Rolf reed ik na een goede tennisles naar het begin van een walking track door Mount Richmond Forest
Park.
De volgende dag liep ik met een aantal kilo eten, en het een en ander om me warm te houden de bush in.
De week die volgde kan ik vrij kort samenvatten: prachtige natuur, veel wandelen, koud zwemmen, wisselvallig weer (zeker
niet slecht), slapen in hutjes, koken op houtkacheltjes, veel bimbo gespeeld (kaartspel, uiteraard met KraanFryslânregels), kortom puur genieten. Ik vond het een kleine teleurstelling
toen ik een kiwi - niet de vogel - tegenkwam op het pad, die een reeks van zes dagen niemand tegen komen verbrak.
Van wandelen krijg ik honger, dus de bananenroomtaart die ik me steeds visualiseerde hebben we na de tocht gemaakt. Na een
bezoekje aan een grapefruitboom en kapper Rolf met 'garantie tot de hoek' was het ook tijd om afscheid te nemen van Carina en Rolf, ik werd afgezet voor het hostel waar ik mijn was kon doen en even
terug komen in de bewoonde wereld voordat ik twee dagen later Kajan van de ferry ging halen.
Na vijf uur wachten in Picton verscheen een shinende oranje Honda Civic uit 1977. Kajans Orange Pearl is een pareltje van
een auto, waar we mee naar een road end in Abel Tasman National Park reden.
Aan de sleutelbos zit het hoofd van een pop die misschien ooit een soort action man moet zijn geweest, genaamd Mister Ken
'the mexican'. We vragen elkaar nooit om de sleutels maar altijd om Mr ken. We hadden een matig lonely planet kaartje bij ons en een behoeftige kwantum eten voor een wandeltocht zonder vaststaande
einddatum. Ik liep op verlopen sneakers met een doormidden gesleten zool en we hadden geen idee hoe ver de afstanden waren die we wilden lopen. Na een uurtje lopen viel onze buitensporige
voorbereiding al door de mand; we kwamen een gids tegen die ons vertelden dat we al verdwaald waren en dat het verstandig was om terug te keren naar de auto. Wij besloten anders en liepen van de
paden af en hielden het noorden als richting aan. Na lang struinen door moeilijk doordringbaar woud kwamen we ineens op een verlaten pad. Vanaf daar kwamen we bij paden die op de kaarten die in
hutten hangen te vinden waren, we besloten onze loop voort te zetten. De tweede avond sliepen we aan een mooi strand na de coast track van '3 to 5 days' die dag bijna volledig te hebben gelopen. Om
voedsel te sparen plukten we mosselen als eten. De derde dag deden we rustig aan om bij te komen, we raakten elkaar toepasselijk genoeg kwijt onderweg naar seperation point, een fotowaardig plekje
waar we die avond onze tent opzette bij een vuurtoren vlakbij een zeehondenkolonie. Ons avondeten was ietwat copieus doordat we als side dish krabben hadden gevangen. Bij de vangst hiervan gleed
Kajan van een rots af en viel van behoorlijke hoogte met een aantal capriolen uiteindelijk vrij zacht in het water, de enige onherstelbare schade was aan zijn camera aangericht. Hij was eerder die
dag door een engelsman verbeterd op zijn uitspraak van Abel Tasman, daar kon hij nog wel om lachen.
De laatste dag van onze wandeling brak onvermijdelijk aan, na het ontbijt hadden we geen voedsel meer, de Pearl bereiken
was het doel. Na een pittige wandeldag kwamen we arm in arm, met blaren op de voeten, met een lampje in de hand, ver na zonsondergang, volledig gesloopt aan.
De Tasman track is toeristisch en druk aan het strand, waar het
landinwaarts zo rustig is dat je met iedere tegenligger een gesprek hebt. We hadden beiden wel even genoeg van wandelen dus besloten naar de Golden Bay te cruisen. We bezochten een houtsculpturist
en meubelmaker die ons behandelde als vrienden die op bezoek kwamen. Na al zijn giften in ontvangst te hebben genomen besloten we, kilo's fruit en een kilo honing rijker, op te stappen en richting
de Pupu springs te rijden. Deze heilige bronnen produceren veertien duizend liter water per seconde dat ook nog eens het helderste water op aarde is en zelfsthe theoretical maximum for optically pure waterapproaches.We vulden onze flessen met het heilige water enreden via Nelson Lakes NP naar Punakaiki, waar we de pancake rocks - de naam zegt genoeg - bezochten.
Onderweg hadden we bij de kust met zeewater onze afwas geprobeerd te doen en ontdekt dat dat niet mogelijk is. Kajan verloor in een golf zijn beide schoenen, twee messen en een pannenknijper.
Verder afgedaald langs de kust kwamen we aan in Greymouth, het weer werd wat minder dus we besloten onze tent op te zetten bij een hostel in dit stadje dat voor NZ begrippen redelijk groot is. Dit
was voor het eerst sinds Kajans aankomst op het zuidereiland dat we niet op een prachtige wildkampeerplek sliepen waar we op zijn superfunctionele kooksetje ons eten bereidden. Omdat we een aantal
akelige nachten hadden gehad op harde ondergrond besloten we bij the warehouse 'where everyone gets a bargain' matjes te kopen. Mogelijk moesten we compenseren voor eerdere nachten, of het kwam
door de lage kosten, feit is dat we die avond sliepen op luchtbedden die vier keer dikker waren dan het dikste matje dat ik ooit heb gehad.
Met aankopen in een kringloopwinkel en een dag met regen + veel films was
het tijd om verder de westkust af te dalen. We bezochten de Arthurs pass waar ik een heerlijke herinnering kreeg toen ik een bruggetje zag over een stroompje waarvan ik me nog kon herinneren daar
zes jaar geleden heel lang te hebben staan treuzelen voordat ik er in sprong. Het landschap werd evenals de sandflies ruiger hoe dichter we bij Haast Kwamen. Standaard outfit ongeacht het heerlijke
weer was lange broek in sokken gestopt en altijd lange mouwen, pas na zonsondergang laten de bastards je met rust, terwijl ze met zonsopgang alweer volledig actief zijn.
We bezochten glaciers Fox en Franz Josef, toeristische trekpleisters waar
de scenic heli en plane flights de hele dag rondvliegen.
Ik mocht er weer bij zijn toen Kajan voor de tweede maal door politie van
de weg werd gehaald, dit keer waren we aan de andere kant van de wereld dus het was nu voor te langzaam rijden.
Na de westkust vaarwel te hebben gezegd koersten we naar sandfly vrij
paradijs Wanaka. Gelegen in natuurschoon van prachtige bergen en grote meren bracht dit plaatsje ons een geweldige verrassing. Er liep een jongeman langs de weg die veel van jullie ook wel kennen
als Jelle. We hadden al weken niets meer gehoord dan sporadisch gezichtboek updates over wat hij deed en ineens loopt hij daar zomaar langs de weg. Dit moest wel betekenen dat de hogere machten
wilden dat we weer als drietal zouden reizen.
Hij reisde met David, onze Duitse collega bij Port Philip Pedicabs. We
vierden ons wederzien in de bar waar we het een en ander aan gratis overnachtingen wonnen voor onze volgende bestemming: Queenstown.
Jelle was hier al twee keer geweest en had geen zin om daar nog een keer
heen te gaan, dus besloot hij naar Dunedin te gaan en ons te treffen bij the Catlins.
Na twee gratis nachtjes in Queenstown, een klein stadje dat zichzelf toch
de adrenalinehoofdstad van de wereld mag noemen, is het enige dat mij nu nog weerhoudt van vertrekken naar 'awe-inspring' Milford Sound deze blog. Vanochtend zijn Kajan en ik van een heuvel
afgerend de afgrond in, waarna we paraglidend het dal in vlogen. Ik weet zeker dat ik wil leren paragliden of hanggliden, simpelweg omdat het ziek vet is.
Op de planning staat dus nog een afscheidshike in the very south met het
driemanschap waarna onze wegen weer zullen scheiden.
Leuk van mijn reis door het noordelijke en centrale gedeelte van het
zuidereiland was dat ik heel veel plaatsen nog herkende van mijn zes jaar geleden, maar misschien is het nog wel leuker om wat meer te vertellen over toeval, zoals dat ik in Manly een team had gevormd met een Duitse kerel om te beachvolleyballen, die kwam ik maanden
later tegen in Auckland tegen en dagen later in de bay of islands. Ik was uit Auckland liftende twee Nederlanders tegengekomen die ik aan een willekeurig strandje bij Coromandel iets meer dan een
week later weer tegen kwam. In mijn eerste hostel in nz ontmoette ik John, die een kleine maand later ineens naast me zat in mijn laatste hostel op the north island. En zo zijn Welmoed en Jelle ook
voorbeelden van hoe klein dit wereldje eigenlijk is.
Avondeten tijdens reizen is wel 5 keer per week pasta, dus wat dat betreft is het enige verschil met thuis dat ik het nu af en toe zelf moet bereiden.
Dan moet ik hier nog vertellen over Danny en Dennis, omdat het te leuk is
om in de vergetelheid te raken. Twee Nederlanders (altijd risicovol om daar uitgebreid over te bloggen) die Jelle en ik in Bondi Beachhouse ontmoetten. Ze spraken beide ongelooflijk slecht Engels
en toen Danny, die nog wel zinnen kon maken de tip kreeg om naar Thailand te gaan maakte Dennis zich onsterfelijk door te zeggen: 'Nee, ik wil niet naar Thailand, ik hou niet van
Chinezen.'
Een lesje Maori dan nog:Haere Mai betekent welkom,Kia Ora is een groet die 'be well/healthy' betekent.
roto is meer, rua is twee. roa is lang en iti is klein.
Meren heten hier dan ook Rotorua, Rotoroa en Rotoiti.
Tena Koe is een formele groet naar een persoon, naar twee personen wordt
dit Tena Korua, en bij alles meer dan dat is het Tena Koutou.
Whanga is baai, Manga is stroompje, Wai is water en nui is groot, er
heten plaatsen Whanganui, Manganui en Wainui.
Moana betekent zee of oceaan, tenzij ze niet weten dat het een meer is
zoals in het geval van Taupo (vanwege het formaat) dus zo betekent het per ongeluk meer (namelijk meer).
Tellen is ook vrij primitief, zo tellen ze tot tien en wordt het daarna
een soort optelsom. vijftien is 'tien en vijf'. achtenveertig is 'vier tien en acht'
Wat ik dan wel weer ontwikkeld vind is dat ze een houdoe hebben voor als
de persoon waartegen je het zegt vertrekt, en een andere voor als jij vertrekt.
E noho ra is als de ander vertrekt en gepast om te zeggen als jij
vertrekt is
E haere ra
