Mister Ken en toeval
Northland was heel mooi, op mijn dagtrip gingen we langs kauri bossen, en reden we over 90 mile beach, een strand dat ook als snelweg wordt gebruikt dat zijn naam met slechts 88 kilometer bij lange na niet waarmaakt. Bij een stijle zandduin werd gestopt om op een bodyboard van de helling af te glijden en als hoogtepunt reden we naar Cape Reinga, waar de Tasman sea zichtbaar met de pacific ocean botst.
Liftend naar Rotorua ontmoette ik Julian, een kiwi die caravans kocht, opknapte en verkocht. Toen hij stopte om mij op te pikken leek hij nogal verdwaasd, toen ik zei dat ik naar Rotorua ging moest hij lang nadenken voordat hij er over uit was dat hij daar ook heen ging. Hij vertelde me later dat dit kwam omdat hij twee honden door de auto had lopen die soms agressief worden tegen bepaalde mensen, de oudste was zelfs racistisch. Hij had geen huis en sliep in een caravan zonder douche dus hij besloot met mij naar een hostel te gaan. Daar ontmoette ik Mikael en Gawein. Mikael had met zijn gehuurde auto Gawein als lifter opgepikt en sindsdien reisden ze samen. Na een gezellige avond waarin Julian complottheorieën vertelde over het illegaal zijn van nieuw zeelands geld, geboortecertificaten en de gehele economie had hij ook een slokje te veel op.
De volgende ochtend na wat moeite met opstaan vertrok Julian na zijn caravan en liet zijn gegevens en een grote pisvlek in zijn bed achter. Mikael en Gawein besloten met mij de stinkstad te verkennen, we bezochten het een en ander aan hete riviertjes en poelen met kokende modder.
Na verteld te zijn dat ze afgehuurd waren kwamen Mikael, Gawein en ik de volgende dag met onze 50% korting bonnen terug naar agrodome, een adrenaline activititeiten bedrijf waar we besloten om de VIP package te nemen, wat inhoud dat je alle vijf de activiteiten die ze aanbieden kan doen.
Na Napier besloten we richting Wellington te gaan, uiteraard via Taumata whakatangihangakoauau o tamatea turipukakapiki maunga horo nukupokai whenua kitanatahu, men kan wel raden waarom.
Van vier naar één
De roadtrip begon goed, toen we probeerden onze tassen achterin de krappe Toyota corolla ascent hatch probeerde te proppen, boodt een vent ons aan om zijn kampeerspullen over te nemen. Nadat we zijn stoel, twee hengels, drie pannen, messenset en nog een aantal dingen hadden ingeladen was er geen ruimte meer voor de koeltas en een aantal andere spullen die we van hem kregen, we vertrokken in onze overvolle auto vanuit Sydney naar de Princes hwy die ons langs de kust richting Melbourne bracht.
Via een advertentie kwamen we op een boerderij terecht die niet met de heks onderhandelde, zij stond bij hen bekend als the dragon. Hier gingen wij abrikozen plukken. Dat bezorgde geen pijnlijke vingers en was lekkerder snoepen tijdens het plukken, helaas kwamen wij op de laatste plukdag en was er daarna geen werk meer.
De keuze was nu wachten op plukwerk dat nog enige weken kon duren, vertrouwen op de heks dat ze nu eindelijk ons vooraf beloofde perzikplukwerk zou aanbieden of vertrekken.
Na enige discussie besloten we allemaal weg te gaan, liftend naar Melbourne.
We deden een wedstrijdje wie het eerst op Federation Square - hét plein van Melbourne -zou aankomen, toen Kajan zijn eerste lift kreeg en Jelle en Jeroen al waren ingestapt in de auto die ze direct naar Melbourne zou brengen zat ik een bammetje pindakaas te smeren. Iets wat ik niet had moeten doen, want ik kwam bijna een uur later dan winnaar Kajan aan.
Grappig was wel dat mij van tevoren was verteld dat liften illegaal was in Australië en dat twee van de vier mensen die mij oppikte voor de politie werkten.
In Melbourne gingen we de eerste dag naar de Australian Open.
Ivanovic speelde een oefenwenwedstrijdje waaraan te zien was dat ze het toernooi ging winnen, vervolgens zagen we Sharapova, Wozniacki en Federer op de centre court winnen. Ik was verbaasd door hoeveel tennissers je op een dag kon zien, alleen Nadal mistte uit het rijtje dat ik ken. Na Venus Williams' overwinning konden we kiezen tussen Henin en Rus. Onze keuze bleek de juiste te zijn aangezien Rus onze steun heel hard nodig hadtegen de op papier betere Mattek-Sands. In de derde set stond ze 3-5 achter en won uiteindelijk met 7-5. Op tennisfora zijn inmiddels hele discussies te vinden over het gedrag van het Nederlandse publiek en de invloed daarvan op de speelsters.Als klap op de vuurpijl zagen we de eerste wedstrijd van mijn favoriet Djokovic.
In Melbourne kregen we een baantje als pedicab driver, wat op de eerste dag niet bepaald lonend leek. Toch besloten we door te gaan, mede omdat we de oprichter van het bedrijf, Andrew, een hele mooie baas was. Gelukkig bleek dat het op weekendavonden een heel relaxt baantje is waarmee je leuke mensen ontmoet en ook nog een aardig centje verdiend. Voor zover ik weet heeft Jelle het record in een 11 uur shift van 250 dollar en een groot big mac menu.
Regelmatig krijgen mensen een schuldgevoel en als je ze verteld wat ze moeten betalen, geven ze je het drievoudige.
In Melbourne staat de Victoria State library, een hele chille bibliotheek waar ik heb besloten dat ik het als doel zie om echt goed te leren schaken.
Jelle kam's ma en pa tegen tijdens werktijd waardoor Lydia voorlopig mijn laatste klant als pedicab driver was.
De australian open volgden we via de tv en de finales keken we op Federation square, waar het nationalisme van Schotten en Serven duidelijk hoorbaar en zichtbaar werd gemaakt. Schotten doen dit door menigvuldig c'mon Andy! te roepen terwijl Serven meer onverstaanbaar - mogelijk Servisch - joelen en zingen.
Na afscheid te hebben genomen van Andrew, Kajan, Jelle's delegatie en Jeroen was het tijd voor mij om sinds vier vluchten zonder Jelle en voor het eerst alleen te vliegen.
Mijn vlucht vertraagde steeds meer waardoor ik uiteindelijk 50 dollar aan vouchers kreeg waarvan ik mezelf overvol heb gegeten en gedronken, fijn was wel dat ik geen hostel meer hoefde te zoeken voor de nacht en dat ik 's ochtends aankwam in Auckland.
Het viel me op dat Maori's een veel groter deel van de bevolking zijn en dat de cultuur veel aanweziger is dan Aboriginals in Australie. Om te zorgen dat geen enkele dronkelap iets in zijn hoofd haalt, zijn alle bouncers Maori.
Na drie nachtjes had ik het wel gezien en besloot ik om naar het noorden te liften, het liefst naar Paihia in de Bay of Islands. Ik had op internet gelezen wat een goede plek was om te gaan staan en daar stonden twee Nederlandse dames met dezelfde eindbestemming. Na een half uur proberen namen we de bus de stad uit en probeerde het daar opnieuw, wederom zonder succes. Na één minuut aan de overkant in mijn eentje te hebben geprobeerd had ik een lift.
Mijn derde lift waren chille kiwi's die naar een meertje gingen met een touw aan een boom op een steile helling waar je het water in kon slingeren. Heel vet.
Het is ziek eng als je tien meter naar beneden kijkt en je ziet rotsen onder je en dan moet je loslaten, gelukkig haal je het wel maar ik kan mensen afraden om een zijlanding te proberen.
's Avonds kwam ik aan in Paihia en de volgende dag kwam ik de mede-lifters tegen, ze waren ook op mijn plek gaan staan en meteen opgepikt. Als ik iets heb geleerd van liften tot nu toe is het dat je de juiste plek moet kiezen.
Na mijn aankomst ontmoette ik een groep die met een bustrip hiernaartoe was gekomen, die zorgden ervoor dat ik een gratis bed en goed gezelschap had.
Inmiddels ben ik Jeroen in Auckland en hier al tegen gekomen, hij heeft ook een buspas en ik reis al liftend voor hem uit.
Ik wilde vandaag gaan skydiven maar ik heb besloten om dat ergens volgende week te gaan doen bij Lake Taupo, aangezien de views daar nog beter schijnen te zijn. Morgen ga ik met Welmoed, die ik via veel connecties al had kunnen kennen (svsz, Zwoer, Kajan, Theehuis) naar Cape Reinga.
Ik houd jullie op de hoogte.
Verder zuidwaarts
Ik was in Thailand, Koh Phi Phi gebleven, daar zijn we nog met een duikschool in zee gegaan en hebben we sealife gezien dat niet zou misstaan in een BBC documentaire. Ik zou er een blog aan kunnen
wijden, maar dat bespaar ik jullie.
Kajan ontmoette zijn zus aldaar en besloot verder te reizen met haar terwijl Jelle en ik down waren met de trek naar het zuiden.
Bij onze terugreis genoten wij nog even van Thaise Rotee - te lekker - en we gaven onze laatste bahts uit aan eten.
Eenmaal aangekomen op de luchthaven van Sydney was de vrouw van de douane een beetje verbaasd over onze aanpak: 'You fly all over the world and you have no idea where you are sleeping?' maar ze
guessde al dat dat part of the fun was. Na 5 telefoontjes hadden we ons hostel gevonden waar we de zes volgende nachten zouden slapen. Ons hostel was in het hartje van kings cross
(backpackers/uitgaansgebied van Sydney) en met de metro konden we overdag op ons gemakje de stad verkennen. De eerste avond gingen we naar Harry Potter, als we dat in Thailand waren gaan doen had
de film Harr Wamimar geheten. Het imax theater met het grootste beeldscherm op aarde was met meer dan duizend vierkante meter op zijn minst indrukwekkend, de film was ook zeker genieten.
Later die avond waren we bij Circular Quay waar we te horen gingen krijgen of Australie in 2022 en Nederland in 2018 de WK's mochten organiseren.
We kregen daar van een vrouw een bal waar we de coach van Mascot Kings FC genoeg mee impressde om ons uit te nodigen voor trials.
We merkten in Sydney wel een groot verschil met Thailand, Ondanks een vlucht naar het zuidoosten waren we weer in het westen. Waar je in Thailand voor minder dan 40 baht (nog geen euro) drinken en
een zak chips had bij de 7-eleven, die daar op elke hoek van de straat te vinden is, was je in Sydney bijna 5 dollar (1 Audollar is 75 eurocent) kwijt voor alleen de fles drinken.
Je slaapt met drie personen in hartje Bangkok voor 700 baht op een hotelkamer met airco en voor dat geld heb je nog geen bed in een hostel hier.
Na onze tijd in the cross vertrokken we naar een heerlijk hostel vlak bij Bondi beach.
We hebben daar een flink aantal grappige mensen ontmoet, zoals Tim, die een van de vijf(!) miljoen Duitsers in Australië schijnt te zijn. Tim had tijdens zijn reis ontdekt dat hij niet van reizen
hield, dus die bleef nog zo lang mogelijk waar in Bondi.
We ontmoetten Ralph, eveneens een Duitser die we zonder een woord gewisseld te hebben al een walgelijke vent vonden, overdag zat hij achter zijn computer of hij was op stap, op zijn segway. Hij was
aan de zijkanten kaal en had bovenop zijn hoofd een grasmatje zoals het erbij ligt nadat er een week een tent op heeft gestaan. Hij droeg altijd een shirt van een 'Filth Festival' en hij sprak
alleen maar Duits. Vooroordelen bleken weer eens ongegrond toen we hem leerden kennen, hij was een hele aardige vent die alleen een hekel had aan mainstream.
Het voetbalteam was een leuke manier om locals te leren kennen, een behoorlijke mix van afkomst, veel Europeaans maar de coach zelf - Rubens - kwam uit Uruguay.
In Bondi zag ik voor het eerst in het echt Aboriginals en ik moet zeggen dat ik Lebbis in zijn recht vind staan als hij het een lelijk volk noemt. Naast overdag naar het strand gaan, pingpongen en
Duits leren keken we veel films, om ons Engels ook een beetje op peil te houden.
Na Bondi besloten we naar de Blue Mountains gegaan, overal zagen we reclame voor daytrips ernaar toe dus het leek ons de moeite waard.
Met de trein reden we naar het 100 km ten westen van Sydney gelegen Katoomba, een mooi bergdorpje dat ongeveer een km boven zeeniveau ligt.
We hebben daar een paar wandelingen gemaakt en zoals het hoort in een youth hostel waar vooral senioren rondlopen hebben we een flink aantal potjes geschaakt. Kerstavond hebben we overdadig gevierd
door een echt kerstmaal met lamsvlees voor onszelf te bereiden, het was nog beter dan uit eten gaan.
Kajan kwam op een bewolkte dag dat ik besloot richting het station te lopen mij daar toevallig tegen, wat was het lang geleden en wat hadden we elkaar veel te vertellen, het was een prachtig moment
om die verdwaalde wereldreiziger weer te zien.
Oud en nieuw zat eraan te komen en het hostel zat vol dus nadat Kajan een nachtje in de tv ruimte had doorgebracht besloten we ondanks de verhalen dat heel Sydney vol zat daar heen te reizen, Manly
om precies te zijn.
We vonden daar nog plek in een leuk hostel vlak bij Manly beach, waar we gedurende de week steeds beter werden in beachvolleybal.
In ons hostel ontmoetten we Nederlandse dames die met nog meer Nederlanders hadden besloten dat we een Nederzetting op Bradleys head zouden maken.
Na vroeg op te zijn gestaan om oliebollen te bakken vertrokken we naar de beoogde bestemming, waar al grote groepen mensen zaten te wachten totdat het park open zou gaan.
Toen het park open ging was het chaos, mensen begonnen te rennen om als eerste bij het puntje van het park te zijn, zodat ze een zitplaats hadden met uitzicht op de Harbour Bridge. Jelle en ik
arriveerden door onze sprint als een van de eersten en reserveerden voor de rest van de Nederlandse groep - die met tassen vol voedsel liepen - op een mooie plek waar we makkelijk in zee konden om
af te koelen.
Na een huwelijksaanzoek in de lucht te hebben gezien begonnen de teaser fireworks en uiteindelijk om 12 uur barstte het echte vuurwerk los.
We besloten nadat onze tijd in het hostel voorbij was met Jeroen uit Eindhoven, aka Eindje 040, die ook bij de groep NYE Nederlanders hoorde, een auto te huren en richting Melbourne te rijden op
zoek naar agrarisch werk.
Hoe dat is afgelopen, hoe we bij de heks zijn weggekomen, hoe wij Arantxa Rus 12.000 Australische dollars rijker hebben gemaakt én meer lees je in de volgende post van Ver weg is dan hier.
Achterwielclan op de party paradislands
Mijn laatste blog werd geschreven voordat we naar een thaiboxwedstrijd gingen en nadat we uit de jungle waren gekomen, dus daar zal ik nog even over vertellen.
De jungletocht had zoals je ziet op de foto's nog een mooi hoogtepunt toen we ineens bij een voetbalveld aankwamen en daar samen met de gids en de drie nederlandse hebben laten zien wat voetballen
is. Op een olifant rijden was me dit keer veel beter bevallen dan de vorige keer, ondanks dat we in een colonne met toeristen reden. Ik heb ook nog even een loslopende babyolifant geaaid en toen
die probeerde om een plastic zak op te eten en ik hem naar achter trok een lief schopje gekregen.
Terug uit de jungle een hele nice Thaiboxavond gezien, we namen VIP plaatsen om het spectakel van dichtbij te bekijken en dat was zeker de moeite waard. Na eerst twee vrouwen te zien vechten voor
hun leveneindigden alle gevechten op de main fight na in een knock out, dus dat was sowieso genieten. Thailand zou Thailand niet zijn als er niet als tussendoortje drie geblinddoekte thaiboxers
samen met de scheidsrechter de ring in werden gestuurd. Die laatste ving nog best flinke klappen.
De volgende dag hadden we een dagtrip waarbij we eerst de white temple bezochten, die wit was geverfd om van zijn reputatie als vieze tempel af te komen. Daarop volgde een boottocht over de Mekong
river met wat uitleg over hoe er vroeger openlijk opium werd gehandeld en nu stiekem, we hebben even voet aan land gezet in Laos, zodat je dat land als toerist ook van je lijstje kan strepen of
zodat je xenos aanstekers kon kopen waar made in Laos op stond, indrukwekkend was het in ieder geval niet. Daarna de longnecks bezocht, dat was erg zielig en het voelde raar om in hun kamp rond te
lopen. Het leek erop dat ze een soort levende attractie waren en de cultuur alleen in stand hielden voor een zeker inkomen, maar wel met de bijbehorende opgerekte nek.
We zijn toen terug naar Bangkok gereisd om vanaf daar naar de tropische eilanden te vertrekken. In Bangkok waren we genoodzaakt om te shoppen doordat Kajan al zijn kleren was verloren door een fout
bij de laundry service in Chiang Mai. Ik heb mezelf toen ook maar op een billabong zwembroek en birkenstocks (Kajan en Jelle wilden erg graag dat ik die kocht) getrakteerd.
Aankomen op Koh Tao was heerlijk, het regende onderweg wel en we hoorden dat het heel slecht weer was geweest, maar net zoals het de rest van de reis gaat leken wij het goede weer mee te
nemen.
Overdag hadden we onze duikcursus, met een persoon waar ik jullie kennis mee wil laten maken.
Wij moesten in het zwembad basic skills aantonen waaronder tien keer heen en weer zwemmen, meet Dave from Niagara Falls.
We hadden hem al een aantal keer zien rondlopen, altijd onlosmakelijk verbonden met een Coca Cola Zero en een rietje, en een blik in zijn ogen alsof hij nergens zin in had, we noemden hem voordat
we hem kenden al 'de meest enthousiaste man op aarde'.
Toen hij zijn cola op had en het water in sprong met zijn niet heel dikke lijf, vooral vet op de buik, bleek al snel dat hij het niet ging halen. Na zeven baantjes kwam hij exhausted uit het water,
hij deed alsof hij het had gehaald en dat was de instructor John - die evenals alle andere Divemasters van plan was om te leren duiken en toen jaren op Koh Tao is blijven hangen - ontgaan.
Daarna moesten we tien minuten drijven en dat ging Dave prima af.
Toen we all geared up waren en simpele oefeningen uitvoerden moest hij steeds naar boven komen omdat hij meer instructies nodig had. Gelukkig had Dave al na de eerste zwembadduik door dat hij
altijd beter zou blijven in drijven dan in duiken en zo besloot hij niet meer terug te keren.
We hadden met onze eerste dag duiken heerlijk weer en onderwater was wel het een en ander aan moois te zien, maar eigenlijk kan je beter niet als eerste snorkelervaring de rode zee hebben want dan
gaat er veel tegenvallen. De tweede dag was een beetje bewolkt maar het zicht op 10 meter diepte was eigenlijk beter dan op dag 1. We moesten allerlei oefeningen doen die we in het zwembad hadden
geoefend en mochten van het onderwaterleven genieten, wat zeker wel de moeite was. Na 4 duiken in open water hadden we onze Padi gehaald, we hoefden alleen nog een final exam te maken om te
bewijzen dat we begrepen wat we deden. We hadden een weddenschap dat degene met het meeste fouten een colaatje zou kopen voor de anderen. Kajan had meer fouten dan Jelle en ik opgeteld
(2+3<6).
In de avonden zorgden we ervoor dat we ons gemiddelde op 10 potjes poolen per dag hielden, chillden we bij bars met fireshows en de laatste dag is de achterwielclan opgericht.
De 21e zijn we naar Koh Phangan gegaan voor de full moon party en Loi Krathong (een festival waarbij aan het eind van de 12e maanmaand versierde kaarsjes te water worden gelaten om geluk voor het
nieuwe jaar te krijgen).
De full moon party was een gekkenhuis, het hele strand stond vol met mensen die aan het feesten waren, de hele zee was het mannentoilet, er stond van alles in de fik en iedereen liep met buckets
drank rond. Kortom: genieten.
We zijn van een glijbaan gegaan tussen vuurfakkels door en hebben touwtje gesprongen over een brandend touw. Toen iemand zijn sigaret in het brandstofvat gooide zorgde dat voor een prachtig en
enorm vuur dat met zijn warmte zelfs vanaf vijf meter afstand nog pijn deed. Over lagere stukken gingen ook weer mensen heen springen terwijl Jelle mijn slippers redde van de om zich heen slaande
vlammen, mijn Birky's hebben brandwonden als herinnering aan een heel mooi feest.
Over Koh Phangan cruiseden we ook met gehuurde scootertjes de zon achterna en na even bijkomen de volgende dag zijn we via Krabbi naar Koh Lanta gereisd, het party paradisland dat nu aan de beurt
is om onveilig te worden gemaakt. Over drie nachtjes gaan we naar Koh Phi Phi om daar nog meer te genieten van dat we mogen duiken en daarna is het alweer exit Thailand.
If you this blog in the holes keeps holding, shall i you on the height keeping.
Hanky Panky Chiang Mai
Het is alweer een tijdje geleden dat we wat van ons hebben laten horen, we hebben in de tussentijd veel meegemaakt.
In Bangkok hebben we het een en ander aan tempels, Buddha's liggend of staand en marktjes bezocht.
Banglamphu is heel toeristisch, zo hebben we ons dus ook gedragen, 's Avonds genoten van de arabische cultuur met shisha en de locale biermerken geproefd.
Te veel betalen voor op maat gemaakte overhemden was onze gezamenlijke fout maar om dat goed te maken hebben we voor een veel betere prijs nog een overhemd laten maken bij een andere zaak. De
tailor van die zaak - kleermaker is synoniem voor indier - vertelde ons dat het waarschijnlijk kwam doordat we ons door een erg goedkope tuktuk door de stad hadden laten brengen, de vriendelijke
man stond er echter wel op dat we langs die zaak gingen, de tuktuk had blijkbaar een deal met de kledingszaak. De nieuwe kleermaker zei heel vriendelijk 'Big city, it happens'. We hebben nog
lekkere snacks gekocht in een straatje, ik wil niet te veel over culinaire hoogtepunten praten, dan kan ik het helaas nog wel over schorpioen hebben, dat is niet echt lekker, sprinkhaan kan ik
echter wel ten zeerste aanraden.
Bij de Tourism Authority of Thailand die ons door een vriendelijke tempelganger was aangeraden hebben we ons vastgepind voor de rest van ons verblijf in Thailand, misschien wat minder avontuurlijk
maar wel een heerlijk programma samengesteld. Zondag begon het eerste onderdeel van ons programma, we gingen op een dagtrip naar de floating market en gingen daarna de Tiger temple.
We zaten in de bus richting het westen met twee Zwitserse dames en drie canadezen die wiet heel stoer vonden en niet wisten van het gedoogbeleid in Nederland. We kwamen langs een veld met iets wat
nog het meest op aardappelen leek, volgens de twee vrouwen en de man uit noord noord amerika was dit wiet, triest.
De floating market was genieten, eerst in een smal bootje heel hard door het water varen waar mensen die aan de rivier woonden zich aan het wassen waren. Bij de markt hebben we genoten van een ons
nog onbekende vrucht die knalroze was en erg verwant leek aan de witte vrucht met zwarte pitjes, je weet wel. Het was wel een toeristische boel maar de tiger temple ging nog een paar stappen
verder. Je liep naar binnen en kwam onderweg een hertje en een kameel tegen, dan kwam je uit bij jonge tijgertjes die met kettingen aan bomen zaten, daar stonden kleine bosjes mensen omheen om
achter ze te gaan zitten voor een foto. Een monnik zorgde ervoor dat de dikkere niet werden opgegeten door af en toe aan een staart of nek te sjorren. Daarna liepen we naar een soort dalletje waar
mensen in meterslange rijen stonden voor de free picture, maar ons werd aangeraden om toch voor die special picture te gaan want dan had je allerlei voordelen. Niemand dat zien doen maar de free
picture was een leuke beleving, een vriendelijk kort knaapje hield mijn grote westerse hand vast en leidde me langs alle tijgers die er lagen en maakte een foto van mij met de grote kat. Ik was
zeer tevreden met mijn 15 free pictures.
In de avond zijn we met de trein naar Ayutthaya gegaan, daar werden we naar onze slaapplaats gebracht. Het was een mooi hotelletje, klein nadeel was dat er muggen waren, die hadden we nog niet
eerder meegemaakt. We keken een filmpje met twee Nederlandse studentes die later onze jungletour genoten bleken te zijn.
De volgende dag hebben we drie fietsen gekregen - niet bepaald Nederlandse standaard wat betreft afmetingen en kwaliteit - om Ayutthaya te verkennen, langs een aantal oude ruïnes en een nieuwerwets
monument voor een of andere held. Het was een jarhead te paard en er waren 10 mensen in dienst om het netjes te houden en te beveiligen, verder was er niemand te bekennen.
's Avonds naar een night market, heerlijk eten samengesteld. Poffertjes gevuld met shrimp en seaweed is best lekker maar ouderwetse lappen vlees winnen het voor mij toch. Toen naar het station
gegaan waar we na ruim anderhalf uur vertraging op de nachttrein naar het noordelijk gelegen Chiang Mai, spreek uit sjang mai gingen. Heerlijk geslapen, gewekt met een ontbijt dat achteraf ons
duurste tot nu toe bleek te zijn en opgehaald vanaf het station door een man met een bordje 'Mr Jelle Kamsma'. We hebben wat door de stad gelopen en 's avonds genoten van het Thaise
uitgaansleven.
Vroeg opgestaan en met lichte hoofdpijn met de auto vervoerd naar de eerste stop voor onze driedaagse jungletocht: de bamboorafts.
Lees bij Jelle verder als je wilt weten wat er zoal in de jungle en daarna plaats heeft gevonden.
Hong Kong en Bangkok
Op het moment dat ik dit bericht begin te schrijven zit ik in ons hostel, we hebben een prima kamer in de drukte van de stad, voor 700 baht per nacht.
We hebben tot nu toe een heerlijke reis. Vliegen was met onboard entertainment en het service knopje regelmatig indrukken (3 coke please) ook zeker geen straf.
Hong Kong was voor ons echt indrukwekkend. De tropische omgeving met steile heuvels gehuld in smog, met torenhoge gebouwen. Slaapplaats en reis naar centrum was zo geregeld door een tourist help
op de luchthaven. We sliepen op een hele kleine twee persoonskamer (in Kowloon) met een wc, die tegelijkertijd douche was, maar driepersoons kamers zijn de uitzondering en dit was een goedkope
oplossing, zeker gezien de 16-hoog view die we hadden op de zee en de stad voorzover die niet in smog gehuld was.
We hebben een peak tram genomen voor nog meer hoogtepunten, met het pondje heen en weer naar Hong Kong island was ook nice. De drukte in de stad was ook wel impressive.
Op de luchthaven had de vriendelijke dame Lasershow 8 PM gezet, er was een hoge opkomst en first row was geen optie. Er waren allemaal meewerkende gebouwen die gezamelijk een soort oude ringtone
met een paar groene lasers op het ritme presenteerde. Het was veel mooier om naar het water te kijken toen de show voorbij was.
Ons ontbijt in Hong Kong was een paar witte boterhammen met vlees en ei. We hadden ook een bord rijst met spicy kerrie die niet op ging, dat is ons vanavond in Bangkok weer overkomen, maar dat is
dan ook wel de grootste deceptie van onze reis tot nu toe.
We hebben hier nu heerlijk avond gegeten, gewoon een family deal van 4 tot 5 personen, 530 baht.
Kortom: het is hier allemaal goed, genieten, heerlijk, lekker, nice en we laten nog wel eens wat horen.
Doedoe
Welkom op mijn reisblog
Hallo lieve lezertjes,
Zoals de meesten van jullie weten vertrek ik vandaag, samen met Jelle en Kajan vanaf Schiphol naar Hongkong.
Ik zal proberen jullie hier af en toe op de hoogte te houden van de avonturen die ik beleef.
Als je die wilt lezen kan je je e-mail rechts invullen en krijg je automatisch een bericht als ik een verhaal heb geschreven.
Doedoe
Eindigen met prachtquote:
“Twenty years from now you will be more disappointed by the things you didn’t do than by the ones you did do. So throw off the bowlines, sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover.”
- Mark Twain