Ik was in Thailand, Koh Phi Phi gebleven, daar zijn we nog met een duikschool in zee gegaan en hebben we sealife gezien dat niet zou misstaan in een BBC documentaire. Ik zou er een blog aan kunnen wijden, maar dat bespaar ik jullie.
Kajan ontmoette zijn zus aldaar en besloot verder te reizen met haar terwijl Jelle en ik down waren met de trek naar het zuiden.
Bij onze terugreis genoten wij nog even van Thaise Rotee - te lekker - en we gaven onze laatste bahts uit aan eten.

Eenmaal aangekomen op de luchthaven van Sydney was de vrouw van de douane een beetje verbaasd over onze aanpak: 'You fly all over the world and you have no idea where you are sleeping?' maar ze guessde al dat dat part of the fun was. Na 5 telefoontjes hadden we ons hostel gevonden waar we de zes volgende nachten zouden slapen. Ons hostel was in het hartje van kings cross (backpackers/uitgaansgebied van Sydney) en met de metro konden we overdag op ons gemakje de stad verkennen. De eerste avond gingen we naar Harry Potter, als we dat in Thailand waren gaan doen had de film Harr Wamimar geheten. Het imax theater met het grootste beeldscherm op aarde was met meer dan duizend vierkante meter op zijn minst indrukwekkend, de film was ook zeker genieten.
Later die avond waren we bij Circular Quay waar we te horen gingen krijgen of Australie in 2022 en Nederland in 2018 de WK's mochten organiseren.
We kregen daar van een vrouw een bal waar we de coach van Mascot Kings FC genoeg mee impressde om ons uit te nodigen voor trials.

We merkten in Sydney wel een groot verschil met Thailand, Ondanks een vlucht naar het zuidoosten waren we weer in het westen. Waar je in Thailand voor minder dan 40 baht (nog geen euro) drinken en een zak chips had bij de 7-eleven, die daar op elke hoek van de straat te vinden is, was je in Sydney bijna 5 dollar (1 Audollar is 75 eurocent) kwijt voor alleen de fles drinken.
Je slaapt met drie personen in hartje Bangkok voor 700 baht op een hotelkamer met airco en voor dat geld heb je nog geen bed in een hostel hier.

Na onze tijd in the cross vertrokken we naar een heerlijk hostel vlak bij Bondi beach.
We hebben daar een flink aantal grappige mensen ontmoet, zoals Tim, die een van de vijf(!) miljoen Duitsers in Australië schijnt te zijn. Tim had tijdens zijn reis ontdekt dat hij niet van reizen hield, dus die bleef nog zo lang mogelijk waar in Bondi.
We ontmoetten Ralph, eveneens een Duitser die we zonder een woord gewisseld te hebben al een walgelijke vent vonden, overdag zat hij achter zijn computer of hij was op stap, op zijn segway. Hij was aan de zijkanten kaal en had bovenop zijn hoofd een grasmatje zoals het erbij ligt nadat er een week een tent op heeft gestaan. Hij droeg altijd een shirt van een 'Filth Festival' en hij sprak alleen maar Duits. Vooroordelen bleken weer eens ongegrond toen we hem leerden kennen, hij was een hele aardige vent die alleen een hekel had aan mainstream.
Het voetbalteam was een leuke manier om locals te leren kennen, een behoorlijke mix van afkomst, veel Europeaans maar de coach zelf - Rubens - kwam uit Uruguay.
In Bondi zag ik voor het eerst in het echt Aboriginals en ik moet zeggen dat ik Lebbis in zijn recht vind staan als hij het een lelijk volk noemt. Naast overdag naar het strand gaan, pingpongen en Duits leren keken we veel films, om ons Engels ook een beetje op peil te houden.

Na Bondi besloten we naar de Blue Mountains gegaan, overal zagen we reclame voor daytrips ernaar toe dus het leek ons de moeite waard.
Met de trein reden we naar het 100 km ten westen van Sydney gelegen Katoomba, een mooi bergdorpje dat ongeveer een km boven zeeniveau ligt.
We hebben daar een paar wandelingen gemaakt en zoals het hoort in een youth hostel waar vooral senioren rondlopen hebben we een flink aantal potjes geschaakt. Kerstavond hebben we overdadig gevierd door een echt kerstmaal met lamsvlees voor onszelf te bereiden, het was nog beter dan uit eten gaan.

Kajan kwam op een bewolkte dag dat ik besloot richting het station te lopen mij daar toevallig tegen, wat was het lang geleden en wat hadden we elkaar veel te vertellen, het was een prachtig moment om die verdwaalde wereldreiziger weer te zien.
Oud en nieuw zat eraan te komen en het hostel zat vol dus nadat Kajan een nachtje in de tv ruimte had doorgebracht besloten we ondanks de verhalen dat heel Sydney vol zat daar heen te reizen, Manly om precies te zijn.
We vonden daar nog plek in een leuk hostel vlak bij Manly beach, waar we gedurende de week steeds beter werden in beachvolleybal.
In ons hostel ontmoetten we Nederlandse dames die met nog meer Nederlanders hadden besloten dat we een Nederzetting op Bradleys head zouden maken.
Na vroeg op te zijn gestaan om oliebollen te bakken vertrokken we naar de beoogde bestemming, waar al grote groepen mensen zaten te wachten totdat het park open zou gaan.
Toen het park open ging was het chaos, mensen begonnen te rennen om als eerste bij het puntje van het park te zijn, zodat ze een zitplaats hadden met uitzicht op de Harbour Bridge. Jelle en ik arriveerden door onze sprint als een van de eersten en reserveerden voor de rest van de Nederlandse groep - die met tassen vol voedsel liepen - op een mooie plek waar we makkelijk in zee konden om af te koelen.
Na een huwelijksaanzoek in de lucht te hebben gezien begonnen de teaser fireworks en uiteindelijk om 12 uur barstte het echte vuurwerk los.
We besloten nadat onze tijd in het hostel voorbij was met Jeroen uit Eindhoven, aka Eindje 040, die ook bij de groep NYE Nederlanders hoorde, een auto te huren en richting Melbourne te rijden op zoek naar agrarisch werk.

Hoe dat is afgelopen, hoe we bij de heks zijn weggekomen, hoe wij Arantxa Rus 12.000 Australische dollars rijker hebben gemaakt én meer lees je in de volgende post van Ver weg is dan hier.