Verweggistan hier

Mister Ken en toeval

Hier is er dan toch weer een:

Northland was heel mooi, op mijn dagtrip gingen we langs kauri bossen, en reden we over 90 mile beach, een strand dat ook als snelweg wordt gebruikt dat zijn naam met slechts 88 kilometer bij lange na niet waarmaakt. Bij een stijle zandduin werd gestopt om op een bodyboard van de helling af te glijden en als hoogtepunt reden we naar Cape Reinga, waar de Tasman sea zichtbaar met de pacific ocean botst.
Liftend naar Rotorua ontmoette ik Julian, een kiwi die caravans kocht, opknapte en verkocht. Toen hij stopte om mij op te pikken leek hij nogal verdwaasd, toen ik zei dat ik naar Rotorua ging moest hij lang nadenken voordat hij er over uit was dat hij daar ook heen ging. Hij vertelde me later dat dit kwam omdat hij twee honden door de auto had lopen die soms agressief worden tegen bepaalde mensen, de oudste was zelfs racistisch. Hij had geen huis en sliep in een caravan zonder douche dus hij besloot met mij naar een hostel te gaan. Daar ontmoette ik Mikael en Gawein. Mikael had met zijn gehuurde auto Gawein als lifter opgepikt en sindsdien reisden ze samen. Na een gezellige avond waarin Julian complottheorieë
n vertelde over het illegaal zijn van nieuw zeelands geld, geboortecertificaten en de gehele economie had hij ook een slokje te veel op.
De volgende ochtend na wat moeite met opstaan vertrok Julian na zijn caravan en liet zijn gegevens en een grote pisvlek in zijn bed achter. Mikael en Gawein besloten met mij de stinkstad te verkennen, we bezochten het een en ander aan hete riviertjes en poelen met kokende modder.

Na verteld te zijn dat ze afgehuurd waren kwamen Mikael, Gawein en ik de volgende dag met onze 50% korting bonnen terug naar agrodome, een adrenaline activititeiten bedrijf waar we besloten om de VIP package te nemen, wat inhoud dat je alle vijf de activiteiten die ze aanbieden kan doen.
We begonnen met een jetboat ride, waarbij je binnen 5 seconden 100 km per uur gaat, waardoor de vierpuntsgordel toch wat minder overbodig lijkt. Helaas was hierdoor de Shweeb - een soort monorail hangfiets - een stukje minder indrukwekkend. Na dit hangfietstochtje van 1 minuut was het tijd voor de activiteiten waarvoor ik het allemaal deed: De swoop; opgeknoopt in een slaapzak hangen en dan de flinkste schommel uit je leven maken, de freefall xtreme; de enige skydive simulator op het zuidelijk halfrond, en de bungy; bungee vanaf 43 meter.
De swoop was ongelooflijk vet, ik hing in het midden van de driepersoons slaapzak met rechts Mikael die net als ik the element of surprise meemaakten toen Gawein het koordje lostrok waardoor wij in vrije val gingen.
Na deze veel leuker dan verwachtte attractie was het tijd voor de freefall xtreme, waarbij je een grote overall aankreeg en een brilletje op zodat je nog wat kon zien met de enorme hoeveelheid lucht die onder je wordt geblazen. De houding die je moet aanhouden om gebalanceerd te zweven is niet voor mij verzonnen. Na twee minuten met een holle rug proberen te zweven, wat neer zou komen op van bijna tien kilometer hoogte uit een vliegtuig springen, had ik al een redelijk akelig gevoel in mijn onderrug. Als lekkerste voor het laatst hadden we de bungee bewaard, het is moeilijk om in woorden te omschrijven hoe het voelt maar ik kan alleen zeggen dat er het een en ander aan stofjes vrij komt dat het wel de moeite maakt om de onnatuurlijke stap in het niets te maken.

Op mijn verlanglijstje stond nog om de coromandel peninsula te bezoeken, Gawein en Mikael gingen daarheen dus ik besloot mee te gaan. We gingen naar hot water beach, een strand dat geothermisch wordt opgewarmd en dagelijks tientallen toeristen trekt die een badje voor zichzelf graven, hier heb ik uren liggen hillen (hot water chillen).
De volgende dag namen we de kayaks te zee, een sport die veel extremer was dan ik van tevoren had verwacht. Het is te vergelijken met surfen met een hele grote plank; je pakt heel makkelijk een golf maar als je niet recht naar de kust gericht blijft, is dat je einde. Na een aantal heerlijke golven, flinke tuimelingen en een flinke aanvaring was het genoeg geweest.
Daarna zijn we naar cathedral cove gewandelt, een wandeling die ondanks dat hij wegens ingestortte stukken pad gesloten was gedaan moest worden. Na bij deze prachtige cove uit te zijn gekomen besloten we er een kampvuur te maken waarop we ons avondeten klaarmaakten. Na goede gesprekken, bier en ingeblikte maaltijden was ons afscheid compleet, ik zou de volgende dag via Rotorua - iedereen laat wel eens een tandenborstel liggen - naar Taupo liften.

In Taupo, een plaatsje dat aan een gelijknamig meer ligt dat de vorm van Afrika en bijna het formaat van Singapore heeft, sliep ik in het hostel waar Welmoed werk had gevonden.
Daar ontmoette ik Ruben, Iris en David, een Zwollenaar, een Etten-Leurse en een Northern Californian waarmee ik de volgende dag de Tongariro Crossing liep.
De 'rated as the best one day trek in New Zealand and listed by many in the top 10 day treks in the world'begon wat bewolkt, ik en David maar dan andersom, besloten Mt Ngauruhoe te beklimmen, een actieve vulkaan die in Peter Jacksons LOTR ook wel Mt Doom heet. Boven klaarde het op en werd onze pittige beklimming beloond met prachtig uitzicht.
De volgende dag hadden we allemaal spierpijn, Ruben zelfs op plekken waar hij niet wist dat hij spieren had, dus gingen we weer eens in een hete rivier te ontspannen. We deden ook een zeiltocht over lake Taupo naar 'Maori Carvings' die met minder dan 35 jaar cultuurhistorisch wat minder waardevoller waren dan ik had gehoopt toen ik aan boord ging.
David had twee weken met Ruben en Iris gereisd maar besloot wegens tijdgebrek niet met hen naar Napier te gaan, waardoor ik zijn plek innam bij de Nederlanders.

Napier moet een hele mooie art deco stad zijn omdat het in 1931 het epicentrum van Nieuw Zeelands dodelijkste natuurramp ooit was en veel huidige gebouwen uit de stof van die aardbeving zijn verrezen, die schoonheid viel mij niet heel bepaald op, de spa die ze recht aan het strand hebben gebouwd viel mij wel op en beviel mij ook.
Na Napier besloten we richting Wellington te gaan, uiteraard via T
aumata whakatangihangakoauau o tamatea turipukakapiki maunga horo nukupokai whenua kitanatahu, men kan wel raden waarom.
Na onze fotoshoot bij de langste plaatsnaam ter wereld reden we door mooi landschap naar Palmerston North, de studentenstad van NZ. Na een nachtje in 'grandma's place', een hostel die door een opa en oma werd gerund reden we door naar Plimmerton. Vanaf dit kleine kustplaatsje kan je het zuidereiland al zien. Ruben vist veel in Nederland en had een vliegvishengel gekocht om in visparadijs NZ te vissen. We poogden bij de Wainuiomata rivier langs een golfclub waar we helaas enkel golfballen vingen en daarna in de zee, waar ze ook niet wilden bijten.
In Wellington aangekomen kende ik alle liedjes van Marco Borsato en Rihanna uit mijn hoofd, want mijn ipod was gestolen in Taupo en Ruben en Iris hadden dit nou eenmaal als gezamenlijke idolen.
Na een bezoek aan de botanische tuinen en Te Papa museum kocht ik in een souvenirwinkel het zesde paar slippers van mijn reis zodat ik klaar was voor de oversteek naar het zuidereiland.

Mijn tante en oom stonden mij na een prachtige ferrytocht naar Picton op te wachten waardoor ik op the south island meteen afscheid nam van Ruben, Iris en John,een Engelse kerel die de daarop volgende dagen mijn plaats zou innemen in Rubens Chariot.
Met Carina en Rolf reed ik na een goede tennisles naar het begin van een walking track door Mount Richmond Forest Park.
De volgende dag liep ik met een aantal kilo eten, en het een en ander om me warm te houden de bush in.
De week die volgde kan ik vrij kort samenvatten: prachtige natuur, veel wandelen, koud zwemmen, wisselvallig weer (zeker niet slecht), slapen in hutjes, koken op houtkacheltjes, veel bimbo gespeeld (kaartspel, uiteraard met KraanFryslânregels), kortom puur genieten. Ik vond het een kleine teleurstelling toen ik een kiwi - niet de vogel - tegenkwam op het pad, die een reeks van zes dagen niemand tegen komen verbrak.
Van wandelen krijg ik honger, dus de bananenroomtaart die ik me steeds visualiseerde hebben we na de tocht gemaakt. Na een bezoekje aan een grapefruitboom en kapper Rolf met 'garantie tot de hoek' was het ook tijd om afscheid te nemen van Carina en Rolf, ik werd afgezet voor het hostel waar ik mijn was kon doen en even terug komen in de bewoonde wereld voordat ik twee dagen later Kajan van de ferry ging halen.

Na vijf uur wachten in Picton verscheen een shinende oranje Honda Civic uit 1977. Kajans Orange Pearl is een pareltje van een auto, waar we mee naar een road end in Abel Tasman National Park reden.
Aan de sleutelbos zit het hoofd van een pop die misschien ooit een soort action man moet zijn geweest, genaamd Mister Ken 'the mexican'. We vragen elkaar nooit om de sleutels maar altijd om Mr ken. We hadden een matig lonely planet kaartje bij ons en een behoeftige kwantum eten voor een wandeltocht zonder vaststaande einddatum. Ik liep op verlopen sneakers met een doormidden gesleten zool en we hadden geen idee hoe ver de afstanden waren die we wilden lopen. Na een uurtje lopen viel onze buitensporige voorbereiding al door de mand; we kwamen een gids tegen die ons vertelden dat we al verdwaald waren en dat het verstandig was om terug te keren naar de auto. Wij besloten anders en liepen van de paden af en hielden het noorden als richting aan. Na lang struinen door moeilijk doordringbaar woud kwamen we ineens op een verlaten pad. Vanaf daar kwamen we bij paden die op de kaarten die in hutten hangen te vinden waren, we besloten onze loop voort te zetten. De tweede avond sliepen we aan een mooi strand na de coast track van '3 to 5 days' die dag bijna volledig te hebben gelopen. Om voedsel te sparen plukten we mosselen als eten. De derde dag deden we rustig aan om bij te komen, we raakten elkaar toepasselijk genoeg kwijt onderweg naar seperation point, een fotowaardig plekje waar we die avond onze tent opzette bij een vuurtoren vlakbij een zeehondenkolonie. Ons avondeten was ietwat copieus doordat we als side dish krabben hadden gevangen. Bij de vangst hiervan gleed Kajan van een rots af en viel van behoorlijke hoogte met een aantal capriolen uiteindelijk vrij zacht in het water, de enige onherstelbare schade was aan zijn camera aangericht. Hij was eerder die dag door een engelsman verbeterd op zijn uitspraak van Abel Tasman, daar kon hij nog wel om lachen.
De laatste dag van onze wandeling brak onvermijdelijk aan, na het ontbijt hadden we geen voedsel meer, de Pearl bereiken was het doel. Na een pittige wandeldag kwamen we arm in arm, met blaren op de voeten, met een lampje in de hand, ver na zonsondergang, volledig gesloopt aan.
De Tasman track is toeristisch en druk aan het strand, waar het landinwaarts zo rustig is dat je met iedere tegenligger een gesprek hebt. We hadden beiden wel even genoeg van wandelen dus besloten naar de Golden Bay te cruisen. We bezochten een houtsculpturist en meubelmaker die ons behandelde als vrienden die op bezoek kwamen. Na al zijn giften in ontvangst te hebben genomen besloten we, kilo's fruit en een kilo honing rijker, op te stappen en richting de Pupu springs te rijden. Deze heilige bronnen produceren veertien duizend liter water per seconde dat ook nog eens het helderste water op aarde is en zelfsthe theoretical maximum for optically pure waterapproaches.We vulden onze flessen met het heilige water enreden via Nelson Lakes NP naar Punakaiki, waar we de pancake rocks - de naam zegt genoeg - bezochten. Onderweg hadden we bij de kust met zeewater onze afwas geprobeerd te doen en ontdekt dat dat niet mogelijk is. Kajan verloor in een golf zijn beide schoenen, twee messen en een pannenknijper. Verder afgedaald langs de kust kwamen we aan in Greymouth, het weer werd wat minder dus we besloten onze tent op te zetten bij een hostel in dit stadje dat voor NZ begrippen redelijk groot is. Dit was voor het eerst sinds Kajans aankomst op het zuidereiland dat we niet op een prachtige wildkampeerplek sliepen waar we op zijn superfunctionele kooksetje ons eten bereidden. Omdat we een aantal akelige nachten hadden gehad op harde ondergrond besloten we bij the warehouse 'where everyone gets a bargain' matjes te kopen. Mogelijk moesten we compenseren voor eerdere nachten, of het kwam door de lage kosten, feit is dat we die avond sliepen op luchtbedden die vier keer dikker waren dan het dikste matje dat ik ooit heb gehad.
Met aankopen in een kringloopwinkel en een dag met regen + veel films was het tijd om verder de westkust af te dalen. We bezochten de Arthurs pass waar ik een heerlijke herinnering kreeg toen ik een bruggetje zag over een stroompje waarvan ik me nog kon herinneren daar zes jaar geleden heel lang te hebben staan treuzelen voordat ik er in sprong. Het landschap werd evenals de sandflies ruiger hoe dichter we bij Haast Kwamen. Standaard outfit ongeacht het heerlijke weer was lange broek in sokken gestopt en altijd lange mouwen, pas na zonsondergang laten de bastards je met rust, terwijl ze met zonsopgang alweer volledig actief zijn.
We bezochten glaciers Fox en Franz Josef, toeristische trekpleisters waar de scenic heli en plane flights de hele dag rondvliegen.
Ik mocht er weer bij zijn toen Kajan voor de tweede maal door politie van de weg werd gehaald, dit keer waren we aan de andere kant van de wereld dus het was nu voor te langzaam rijden.

Na de westkust vaarwel te hebben gezegd koersten we naar sandfly vrij paradijs Wanaka. Gelegen in natuurschoon van prachtige bergen en grote meren bracht dit plaatsje ons een geweldige verrassing. Er liep een jongeman langs de weg die veel van jullie ook wel kennen als Jelle. We hadden al weken niets meer gehoord dan sporadisch gezichtboek updates over wat hij deed en ineens loopt hij daar zomaar langs de weg. Dit moest wel betekenen dat de hogere machten wilden dat we weer als drietal zouden reizen.
Hij reisde met David, onze Duitse collega bij Port Philip Pedicabs. We vierden ons wederzien in de bar waar we het een en ander aan gratis overnachtingen wonnen voor onze volgende bestemming: Queenstown.
Jelle was hier al twee keer geweest en had geen zin om daar nog een keer heen te gaan, dus besloot hij naar Dunedin te gaan en ons te treffen bij the Catlins.
Na twee gratis nachtjes in Queenstown, een klein stadje dat zichzelf toch de adrenalinehoofdstad van de wereld mag noemen, is het enige dat mij nu nog weerhoudt van vertrekken naar 'awe-inspring' Milford Sound deze blog. Vanochtend zijn Kajan en ik van een heuvel afgerend de afgrond in, waarna we paraglidend het dal in vlogen. Ik weet zeker dat ik wil leren paragliden of hanggliden, simpelweg omdat het ziek vet is.

Op de planning staat dus nog een afscheidshike in the very south met het driemanschap waarna onze wegen weer zullen scheiden.

Leuk van mijn reis door het noordelijke en centrale gedeelte van het zuidereiland was dat ik heel veel plaatsen nog herkende van mijn zes jaar geleden, maar misschien is het nog wel leuker om wat meer te vertellen over toeval, zoals dat ik in Manly een team had gevormd met een Duitse kerel om te beachvolleyballen, die kwam ik maanden later tegen in Auckland tegen en dagen later in de bay of islands. Ik was uit Auckland liftende twee Nederlanders tegengekomen die ik aan een willekeurig strandje bij Coromandel iets meer dan een week later weer tegen kwam. In mijn eerste hostel in nz ontmoette ik John, die een kleine maand later ineens naast me zat in mijn laatste hostel op the north island. En zo zijn Welmoed en Jelle ook voorbeelden van hoe klein dit wereldje eigenlijk is.
Avondeten tijdens reizen is wel 5 keer per week pasta, dus wat dat betreft is het enige verschil met thuis dat ik het nu af en toe zelf moet bereiden.
Dan moet ik hier nog vertellen over Danny en Dennis, omdat het te leuk is om in de vergetelheid te raken. Twee Nederlanders (altijd risicovol om daar uitgebreid over te bloggen) die Jelle en ik in Bondi Beachhouse ontmoetten. Ze spraken beide ongelooflijk slecht Engels en toen Danny, die nog wel zinnen kon maken de tip kreeg om naar Thailand te gaan maakte Dennis zich onsterfelijk door te zeggen: 'Nee, ik wil niet naar Thailand, ik hou niet van Chinezen.'

Een lesje Maori dan nog:Haere Mai betekent welkom,Kia Ora is een groet die 'be well/healthy' betekent.
roto is meer, rua is twee. roa is lang en iti is klein.
Meren heten hier dan ook Rotorua, Rotoroa en Rotoiti.
Tena Koe is een formele groet naar een persoon, naar twee personen wordt dit Tena Korua, en bij alles meer dan dat is het Tena Koutou.
Whanga is baai, Manga is stroompje, Wai is water en nui is groot, er heten plaatsen Whanganui, Manganui en Wainui.
Moana betekent zee of oceaan, tenzij ze niet weten dat het een meer is zoals in het geval van Taupo (vanwege het formaat) dus zo betekent het per ongeluk meer (namelijk meer).
Tellen is ook vrij primitief, zo tellen ze tot tien en wordt het daarna een soort optelsom. vijftien is 'tien en vijf'. achtenveertig is 'vier tien en acht'
Wat ik dan wel weer ontwikkeld vind is dat ze een houdoe hebben voor als de persoon waartegen je het zegt vertrekt, en een andere voor als jij vertrekt.
E noho ra is als de ander vertrekt en gepast om te zeggen als jij vertrekt is

E haere ra

Van vier naar één

Ik zal jullie niet langer aan de klif laten hangen.

De roadtrip begon goed, toen we probeerden onze tassen achterin de krappe Toyota corolla ascent hatch probeerde te proppen, boodt een vent ons aan om zijn kampeerspullen over te nemen. Nadat we zijn stoel, twee hengels, drie pannen, messenset en nog een aantal dingen hadden ingeladen was er geen ruimte meer voor de koeltas en een aantal andere spullen die we van hem kregen, we vertrokken in onze overvolle auto vanuit Sydney naar de Princes hwy die ons langs de kust richting Melbourne bracht.
Nadat we de tweede dag twee vissen en een krab hadden gevangen, gingen webarbecueen en daarna op zoek naar een slaapplaats. Omdat we geen accomodatie konden vinden besloten we om in de nacht voorbij Melbourne te rijden om zo de volgende ochtend via de Great Ocean road, ook wel de B100, terug naar Melbourne te rijden. Naast een aantal apostels - geen twaalf - en prachtig uitzicht zagen we ook nog een fender bender die door een mierenegel, ookwel Echidna, werd veroorzaakt.

We hadden van tevoren in een boek gelezen dat in Seymour in deze tijd van het jaar goed werk te vinden zou zijn op wijngaarden, dit was daarom onze beoogde eindbestemming.
Nadat een vriendelijke boer ons vertelde dat we veel te vroeg waren voor druifoogst en we voor werk op een boerderij op dit moment beter in Shepparton konden zoeken.
Daar bleek de volgende dag op veel boerderijen geen behoefte te zijn aan werknemers dus wij achtten ons gezegend toen we een hostel vonden waar we na enige volharding terechtkonden, de bazin zou er voor zorgen dat we snel werk hadden.
Toen we eindelijk werk kregen bleken de getallen over wat er per dag geplukt kon worden niet voor gezonde hollandsche jongens te gelden.
Na een dag tomaten te hebben geplukt bleek dat de hardcore plukkers vietnameze vrouwen zijn die van nature dicht bij de grond zitten en een vingervlugheid hebben ontwikkeld die alleen in Chinese speelkaartfabrieken wordengeëvenaard.
Jeroen had de volgende dagen te veel last van zijn rug om te lopen en al onze gepijnigde vingers waren bruin gekleurd, wat pas een week later weer enigzins schoon werd.
Via een advertentie kwamen we op een boerderij terecht die niet met de heks onderhandelde, zij stond bij hen bekend als the dragon. Hier gingen wij abrikozen plukken. Dat bezorgde geen pijnlijke vingers en was lekkerder snoepen tijdens het plukken, helaas kwamen wij op de laatste plukdag en was er daarna geen werk meer.

De keuze was nu wachten op plukwerk dat nog enige weken kon duren, vertrouwen op de heks dat ze nu eindelijk ons vooraf beloofde perzikplukwerk zou aanbieden of vertrekken.
Na enige discussie besloten we allemaal weg te gaan, liftend naar Melbourne.
We deden een wedstrijdje wie het eerst op Federation Square - h
ét plein van Melbourne -zou aankomen, toen Kajan zijn eerste lift kreeg en Jelle en Jeroen al waren ingestapt in de auto die ze direct naar Melbourne zou brengen zat ik een bammetje pindakaas te smeren. Iets wat ik niet had moeten doen, want ik kwam bijna een uur later dan winnaar Kajan aan.
Grappig was wel dat mij van tevoren was verteld dat liften illegaal was in Australi
ë en dat twee van de vier mensen die mij oppikte voor de politie werkten.

In Melbourne gingen we de eerste dag naar de Australian Open.
Ivanovic speelde een oefenwenwedstrijdje waaraan te zien was dat ze het toernooi ging winnen, vervolgens zagen we Sharapova, Wozniacki en Federer op de centre court winnen. Ik was verbaasd door hoeveel tennissers je op een dag kon zien, alleen Nadal mistte uit het rijtje dat ik ken. Na Venus Williams' overwinning konden we kiezen tussen Henin en Rus. Onze keuze bleek de juiste te zijn aangezien Rus onze steun heel hard nodig had
tegen de op papier betere Mattek-Sands. In de derde set stond ze 3-5 achter en won uiteindelijk met 7-5. Op tennisfora zijn inmiddels hele discussies te vinden over het gedrag van het Nederlandse publiek en de invloed daarvan op de speelsters.Als klap op de vuurpijl zagen we de eerste wedstrijd van mijn favoriet Djokovic.

In Melbourne kregen we een baantje als pedicab driver, wat op de eerste dag niet bepaald lonend leek. Toch besloten we door te gaan, mede omdat we de oprichter van het bedrijf, Andrew, een hele mooie baas was. Gelukkig bleek dat het op weekendavonden een heel relaxt baantje is waarmee je leuke mensen ontmoet en ook nog een aardig centje verdiend. Voor zover ik weet heeft Jelle het record in een 11 uur shift van 250 dollar en een groot big mac menu.
Regelmatig krijgen mensen een schuldgevoel en als je ze verteld wat ze moeten betalen, geven ze je het drievoudige.
In Melbourne staat de Victoria State library, een hele chille bibliotheek waar ik heb besloten dat ik het als doel zie om echt goed te leren schaken.
Jelle kam's ma en pa tegen tijdens werktijd waardoor Lydia voorlopig mijn laatste klant als pedicab driver was.
De australian open volgden we via de tv en de finales keken we op Federation square, waar het nationalisme van Schotten en Serven duidelijk hoorbaar en zichtbaar werd gemaakt. Schotten doen dit door menigvuldig c'mon Andy! te roepen terwijl Serven meer onverstaanbaar - mogelijk Servisch - joelen en zingen.

Na afscheid te hebben genomen van Andrew, Kajan, Jelle's delegatie en Jeroen was het tijd voor mij om sinds vier vluchten zonder Jelle en voor het eerst alleen te vliegen.
Mijn vlucht vertraagde steeds meer waardoor ik uiteindelijk 50 dollar aan vouchers kreeg waarvan ik mezelf overvol heb gegeten en gedronken, fijn was wel dat ik geen hostel meer hoefde te zoeken voor de nacht en dat ik 's ochtends aankwam in Auckland.
Het viel me op dat Maori's een veel groter deel van de bevolking zijn en dat de cultuur veel aanweziger is dan Aboriginals in Australie. Om te zorgen dat geen enkele dronkelap iets in zijn hoofd haalt, zijn alle bouncers Maori.

Na drie nachtjes had ik het wel gezien en besloot ik om naar het noorden te liften, het liefst naar Paihia in de Bay of Islands. Ik had op internet gelezen wat een goede plek was om te gaan staan en daar stonden twee Nederlandse dames met dezelfde eindbestemming. Na een half uur proberen namen we de bus de stad uit en probeerde het daar opnieuw, wederom zonder succes. Na één minuut aan de overkant in mijn eentje te hebben geprobeerd had ik een lift.
Mijn derde lift waren chille kiwi's die naar een meertje gingen met een touw aan een boom op een steile helling waar je het water in kon slingeren. Heel vet.
Het is ziek eng als je tien meter naar beneden kijkt en je ziet rotsen onder je en dan moet je loslaten, gelukkig haal je het wel maar ik kan mensen afraden om een zijlanding te proberen.
's Avonds kwam ik aan in Paihia en de volgende dag kwam ik de mede-lifters tegen, ze waren ook op mijn plek gaan staan en meteen opgepikt. Als ik iets heb geleerd van liften tot nu toe is het dat je de juiste plek moet kiezen.
Na mijn aankomst ontmoette ik een groep die met een bustrip hiernaartoe was gekomen, die zorgden ervoor dat ik een gratis bed en goed gezelschap had.
Inmiddels ben ik Jeroen in Auckland en hier al tegen gekomen, hij heeft ook een buspas en ik reis al liftend voor hem uit.

Ik wilde vandaag gaan skydiven maar ik heb besloten om dat ergens volgende week te gaan doen bij Lake Taupo, aangezien de views daar nog beter schijnen te zijn. Morgen ga ik met Welmoed, die ik via veel connecties al had kunnen kennen (svsz, Zwoer, Kajan, Theehuis) naar Cape Reinga.

Ik houd jullie op de hoogte.

Verder zuidwaarts

Ik was in Thailand, Koh Phi Phi gebleven, daar zijn we nog met een duikschool in zee gegaan en hebben we sealife gezien dat niet zou misstaan in een BBC documentaire. Ik zou er een blog aan kunnen wijden, maar dat bespaar ik jullie.
Kajan ontmoette zijn zus aldaar en besloot verder te reizen met haar terwijl Jelle en ik down waren met de trek naar het zuiden.
Bij onze terugreis genoten wij nog even van Thaise Rotee - te lekker - en we gaven onze laatste bahts uit aan eten.

Eenmaal aangekomen op de luchthaven van Sydney was de vrouw van de douane een beetje verbaasd over onze aanpak: 'You fly all over the world and you have no idea where you are sleeping?' maar ze guessde al dat dat part of the fun was. Na 5 telefoontjes hadden we ons hostel gevonden waar we de zes volgende nachten zouden slapen. Ons hostel was in het hartje van kings cross (backpackers/uitgaansgebied van Sydney) en met de metro konden we overdag op ons gemakje de stad verkennen. De eerste avond gingen we naar Harry Potter, als we dat in Thailand waren gaan doen had de film Harr Wamimar geheten. Het imax theater met het grootste beeldscherm op aarde was met meer dan duizend vierkante meter op zijn minst indrukwekkend, de film was ook zeker genieten.
Later die avond waren we bij Circular Quay waar we te horen gingen krijgen of Australie in 2022 en Nederland in 2018 de WK's mochten organiseren.
We kregen daar van een vrouw een bal waar we de coach van Mascot Kings FC genoeg mee impressde om ons uit te nodigen voor trials.

We merkten in Sydney wel een groot verschil met Thailand, Ondanks een vlucht naar het zuidoosten waren we weer in het westen. Waar je in Thailand voor minder dan 40 baht (nog geen euro) drinken en een zak chips had bij de 7-eleven, die daar op elke hoek van de straat te vinden is, was je in Sydney bijna 5 dollar (1 Audollar is 75 eurocent) kwijt voor alleen de fles drinken.
Je slaapt met drie personen in hartje Bangkok voor 700 baht op een hotelkamer met airco en voor dat geld heb je nog geen bed in een hostel hier.

Na onze tijd in the cross vertrokken we naar een heerlijk hostel vlak bij Bondi beach.
We hebben daar een flink aantal grappige mensen ontmoet, zoals Tim, die een van de vijf(!) miljoen Duitsers in Australië schijnt te zijn. Tim had tijdens zijn reis ontdekt dat hij niet van reizen hield, dus die bleef nog zo lang mogelijk waar in Bondi.
We ontmoetten Ralph, eveneens een Duitser die we zonder een woord gewisseld te hebben al een walgelijke vent vonden, overdag zat hij achter zijn computer of hij was op stap, op zijn segway. Hij was aan de zijkanten kaal en had bovenop zijn hoofd een grasmatje zoals het erbij ligt nadat er een week een tent op heeft gestaan. Hij droeg altijd een shirt van een 'Filth Festival' en hij sprak alleen maar Duits. Vooroordelen bleken weer eens ongegrond toen we hem leerden kennen, hij was een hele aardige vent die alleen een hekel had aan mainstream.
Het voetbalteam was een leuke manier om locals te leren kennen, een behoorlijke mix van afkomst, veel Europeaans maar de coach zelf - Rubens - kwam uit Uruguay.
In Bondi zag ik voor het eerst in het echt Aboriginals en ik moet zeggen dat ik Lebbis in zijn recht vind staan als hij het een lelijk volk noemt. Naast overdag naar het strand gaan, pingpongen en Duits leren keken we veel films, om ons Engels ook een beetje op peil te houden.

Na Bondi besloten we naar de Blue Mountains gegaan, overal zagen we reclame voor daytrips ernaar toe dus het leek ons de moeite waard.
Met de trein reden we naar het 100 km ten westen van Sydney gelegen Katoomba, een mooi bergdorpje dat ongeveer een km boven zeeniveau ligt.
We hebben daar een paar wandelingen gemaakt en zoals het hoort in een youth hostel waar vooral senioren rondlopen hebben we een flink aantal potjes geschaakt. Kerstavond hebben we overdadig gevierd door een echt kerstmaal met lamsvlees voor onszelf te bereiden, het was nog beter dan uit eten gaan.

Kajan kwam op een bewolkte dag dat ik besloot richting het station te lopen mij daar toevallig tegen, wat was het lang geleden en wat hadden we elkaar veel te vertellen, het was een prachtig moment om die verdwaalde wereldreiziger weer te zien.
Oud en nieuw zat eraan te komen en het hostel zat vol dus nadat Kajan een nachtje in de tv ruimte had doorgebracht besloten we ondanks de verhalen dat heel Sydney vol zat daar heen te reizen, Manly om precies te zijn.
We vonden daar nog plek in een leuk hostel vlak bij Manly beach, waar we gedurende de week steeds beter werden in beachvolleybal.
In ons hostel ontmoetten we Nederlandse dames die met nog meer Nederlanders hadden besloten dat we een Nederzetting op Bradleys head zouden maken.
Na vroeg op te zijn gestaan om oliebollen te bakken vertrokken we naar de beoogde bestemming, waar al grote groepen mensen zaten te wachten totdat het park open zou gaan.
Toen het park open ging was het chaos, mensen begonnen te rennen om als eerste bij het puntje van het park te zijn, zodat ze een zitplaats hadden met uitzicht op de Harbour Bridge. Jelle en ik arriveerden door onze sprint als een van de eersten en reserveerden voor de rest van de Nederlandse groep - die met tassen vol voedsel liepen - op een mooie plek waar we makkelijk in zee konden om af te koelen.
Na een huwelijksaanzoek in de lucht te hebben gezien begonnen de teaser fireworks en uiteindelijk om 12 uur barstte het echte vuurwerk los.
We besloten nadat onze tijd in het hostel voorbij was met Jeroen uit Eindhoven, aka Eindje 040, die ook bij de groep NYE Nederlanders hoorde, een auto te huren en richting Melbourne te rijden op zoek naar agrarisch werk.

Hoe dat is afgelopen, hoe we bij de heks zijn weggekomen, hoe wij Arantxa Rus 12.000 Australische dollars rijker hebben gemaakt én meer lees je in de volgende post van Ver weg is dan hier.

Achterwielclan op de party paradislands

Mijn laatste blog werd geschreven voordat we naar een thaiboxwedstrijd gingen en nadat we uit de jungle waren gekomen, dus daar zal ik nog even over vertellen.
De jungletocht had zoals je ziet op de foto's nog een mooi hoogtepunt toen we ineens bij een voetbalveld aankwamen en daar samen met de gids en de drie nederlandse hebben laten zien wat voetballen is. Op een olifant rijden was me dit keer veel beter bevallen dan de vorige keer, ondanks dat we in een colonne met toeristen reden. Ik heb ook nog even een loslopende babyolifant geaaid en toen die probeerde om een plastic zak op te eten en ik hem naar achter trok een lief schopje gekregen.
Terug uit de jungle een hele nice Thaiboxavond gezien, we namen VIP plaatsen om het spectakel van dichtbij te bekijken en dat was zeker de moeite waard. Na eerst twee vrouwen te zien vechten voor hun leveneindigden alle gevechten op de main fight na in een knock out, dus dat was sowieso genieten. Thailand zou Thailand niet zijn als er niet als tussendoortje drie geblinddoekte thaiboxers samen met de scheidsrechter de ring in werden gestuurd. Die laatste ving nog best flinke klappen.

De volgende dag hadden we een dagtrip waarbij we eerst de white temple bezochten, die wit was geverfd om van zijn reputatie als vieze tempel af te komen. Daarop volgde een boottocht over de Mekong river met wat uitleg over hoe er vroeger openlijk opium werd gehandeld en nu stiekem, we hebben even voet aan land gezet in Laos, zodat je dat land als toerist ook van je lijstje kan strepen of zodat je xenos aanstekers kon kopen waar made in Laos op stond, indrukwekkend was het in ieder geval niet. Daarna de longnecks bezocht, dat was erg zielig en het voelde raar om in hun kamp rond te lopen. Het leek erop dat ze een soort levende attractie waren en de cultuur alleen in stand hielden voor een zeker inkomen, maar wel met de bijbehorende opgerekte nek.

We zijn toen terug naar Bangkok gereisd om vanaf daar naar de tropische eilanden te vertrekken. In Bangkok waren we genoodzaakt om te shoppen doordat Kajan al zijn kleren was verloren door een fout bij de laundry service in Chiang Mai. Ik heb mezelf toen ook maar op een billabong zwembroek en birkenstocks (Kajan en Jelle wilden erg graag dat ik die kocht) getrakteerd.
Aankomen op Koh Tao was heerlijk, het regende onderweg wel en we hoorden dat het heel slecht weer was geweest, maar net zoals het de rest van de reis gaat leken wij het goede weer mee te nemen.
Overdag hadden we onze duikcursus, met een persoon waar ik jullie kennis mee wil laten maken.
Wij moesten in het zwembad basic skills aantonen waaronder tien keer heen en weer zwemmen, meet Dave from Niagara Falls.
We hadden hem al een aantal keer zien rondlopen, altijd onlosmakelijk verbonden met een Coca Cola Zero en een rietje, en een blik in zijn ogen alsof hij nergens zin in had, we noemden hem voordat we hem kenden al 'de meest enthousiaste man op aarde'.
Toen hij zijn cola op had en het water in sprong met zijn niet heel dikke lijf, vooral vet op de buik, bleek al snel dat hij het niet ging halen. Na zeven baantjes kwam hij exhausted uit het water, hij deed alsof hij het had gehaald en dat was de instructor John - die evenals alle andere Divemasters van plan was om te leren duiken en toen jaren op Koh Tao is blijven hangen - ontgaan.
Daarna moesten we tien minuten drijven en dat ging Dave prima af.
Toen we all geared up waren en simpele oefeningen uitvoerden moest hij steeds naar boven komen omdat hij meer instructies nodig had. Gelukkig had Dave al na de eerste zwembadduik door dat hij altijd beter zou blijven in drijven dan in duiken en zo besloot hij niet meer terug te keren.
We hadden met onze eerste dag duiken heerlijk weer en onderwater was wel het een en ander aan moois te zien, maar eigenlijk kan je beter niet als eerste snorkelervaring de rode zee hebben want dan gaat er veel tegenvallen. De tweede dag was een beetje bewolkt maar het zicht op 10 meter diepte was eigenlijk beter dan op dag 1. We moesten allerlei oefeningen doen die we in het zwembad hadden geoefend en mochten van het onderwaterleven genieten, wat zeker wel de moeite was. Na 4 duiken in open water hadden we onze Padi gehaald, we hoefden alleen nog een final exam te maken om te bewijzen dat we begrepen wat we deden. We hadden een weddenschap dat degene met het meeste fouten een colaatje zou kopen voor de anderen. Kajan had meer fouten dan Jelle en ik opgeteld (2+3<6).
In de avonden zorgden we ervoor dat we ons gemiddelde op 10 potjes poolen per dag hielden, chillden we bij bars met fireshows en de laatste dag is de achterwielclan opgericht.

De 21e zijn we naar Koh Phangan gegaan voor de full moon party en Loi Krathong (een festival waarbij aan het eind van de 12e maanmaand versierde kaarsjes te water worden gelaten om geluk voor het nieuwe jaar te krijgen).
De full moon party was een gekkenhuis, het hele strand stond vol met mensen die aan het feesten waren, de hele zee was het mannentoilet, er stond van alles in de fik en iedereen liep met buckets drank rond. Kortom: genieten.
We zijn van een glijbaan gegaan tussen vuurfakkels door en hebben touwtje gesprongen over een brandend touw. Toen iemand zijn sigaret in het brandstofvat gooide zorgde dat voor een prachtig en enorm vuur dat met zijn warmte zelfs vanaf vijf meter afstand nog pijn deed. Over lagere stukken gingen ook weer mensen heen springen terwijl Jelle mijn slippers redde van de om zich heen slaande vlammen, mijn Birky's hebben brandwonden als herinnering aan een heel mooi feest.
Over Koh Phangan cruiseden we ook met gehuurde scootertjes de zon achterna en na even bijkomen de volgende dag zijn we via Krabbi naar Koh Lanta gereisd, het party paradisland dat nu aan de beurt is om onveilig te worden gemaakt. Over drie nachtjes gaan we naar Koh Phi Phi om daar nog meer te genieten van dat we mogen duiken en daarna is het alweer exit Thailand.

If you this blog in the holes keeps holding, shall i you on the height keeping.

Hanky Panky Chiang Mai


Het is alweer een tijdje geleden dat we wat van ons hebben laten horen, we hebben in de tussentijd veel meegemaakt.

In Bangkok hebben we het een en ander aan tempels, Buddha's liggend of staand en marktjes bezocht.
Banglamphu is heel toeristisch, zo hebben we ons dus ook gedragen, 's Avonds genoten van de arabische cultuur met shisha en de locale biermerken geproefd.
Te veel betalen voor op maat gemaakte overhemden was onze gezamenlijke fout maar om dat goed te maken hebben we voor een veel betere prijs nog een overhemd laten maken bij een andere zaak. De tailor van die zaak - kleermaker is synoniem voor indier - vertelde ons dat het waarschijnlijk kwam doordat we ons door een erg goedkope tuktuk door de stad hadden laten brengen, de vriendelijke man stond er echter wel op dat we langs die zaak gingen, de tuktuk had blijkbaar een deal met de kledingszaak. De nieuwe kleermaker zei heel vriendelijk 'Big city, it happens'. We hebben nog lekkere snacks gekocht in een straatje, ik wil niet te veel over culinaire hoogtepunten praten, dan kan ik het helaas nog wel over schorpioen hebben, dat is niet echt lekker, sprinkhaan kan ik echter wel ten zeerste aanraden.

Bij de Tourism Authority of Thailand die ons door een vriendelijke tempelganger was aangeraden hebben we ons vastgepind voor de rest van ons verblijf in Thailand, misschien wat minder avontuurlijk maar wel een heerlijk programma samengesteld. Zondag begon het eerste onderdeel van ons programma, we gingen op een dagtrip naar de floating market en gingen daarna de Tiger temple.

We zaten in de bus richting het westen met twee Zwitserse dames en drie canadezen die wiet heel stoer vonden en niet wisten van het gedoogbeleid in Nederland. We kwamen langs een veld met iets wat nog het meest op aardappelen leek, volgens de twee vrouwen en de man uit noord noord amerika was dit wiet, triest.
De floating market was genieten, eerst in een smal bootje heel hard door het water varen waar mensen die aan de rivier woonden zich aan het wassen waren. Bij de markt hebben we genoten van een ons nog onbekende vrucht die knalroze was en erg verwant leek aan de witte vrucht met zwarte pitjes, je weet wel. Het was wel een toeristische boel maar de tiger temple ging nog een paar stappen verder. Je liep naar binnen en kwam onderweg een hertje en een kameel tegen, dan kwam je uit bij jonge tijgertjes die met kettingen aan bomen zaten, daar stonden kleine bosjes mensen omheen om achter ze te gaan zitten voor een foto. Een monnik zorgde ervoor dat de dikkere niet werden opgegeten door af en toe aan een staart of nek te sjorren. Daarna liepen we naar een soort dalletje waar mensen in meterslange rijen stonden voor de free picture, maar ons werd aangeraden om toch voor die special picture te gaan want dan had je allerlei voordelen. Niemand dat zien doen maar de free picture was een leuke beleving, een vriendelijk kort knaapje hield mijn grote westerse hand vast en leidde me langs alle tijgers die er lagen en maakte een foto van mij met de grote kat. Ik was zeer tevreden met mijn 15 free pictures.

In de avond zijn we met de trein naar Ayutthaya gegaan, daar werden we naar onze slaapplaats gebracht. Het was een mooi hotelletje, klein nadeel was dat er muggen waren, die hadden we nog niet eerder meegemaakt. We keken een filmpje met twee Nederlandse studentes die later onze jungletour genoten bleken te zijn.

De volgende dag hebben we drie fietsen gekregen - niet bepaald Nederlandse standaard wat betreft afmetingen en kwaliteit - om Ayutthaya te verkennen, langs een aantal oude ruïnes en een nieuwerwets monument voor een of andere held. Het was een jarhead te paard en er waren 10 mensen in dienst om het netjes te houden en te beveiligen, verder was er niemand te bekennen.
's Avonds naar een night market, heerlijk eten samengesteld. Poffertjes gevuld met shrimp en seaweed is best lekker maar ouderwetse lappen vlees winnen het voor mij toch. Toen naar het station gegaan waar we na ruim anderhalf uur vertraging op de nachttrein naar het noordelijk gelegen Chiang Mai, spreek uit sjang mai gingen. Heerlijk geslapen, gewekt met een ontbijt dat achteraf ons duurste tot nu toe bleek te zijn en opgehaald vanaf het station door een man met een bordje 'Mr Jelle Kamsma'. We hebben wat door de stad gelopen en 's avonds genoten van het Thaise uitgaansleven.
Vroeg opgestaan en met lichte hoofdpijn met de auto vervoerd naar de eerste stop voor onze driedaagse jungletocht: de bamboorafts.

Lees bij Jelle verder als je wilt weten wat er zoal in de jungle en daarna plaats heeft gevonden.

Hong Kong en Bangkok

Op het moment dat ik dit bericht begin te schrijven zit ik in ons hostel, we hebben een prima kamer in de drukte van de stad, voor 700 baht per nacht.

We hebben tot nu toe een heerlijke reis. Vliegen was met onboard entertainment en het service knopje regelmatig indrukken (3 coke please) ook zeker geen straf.
Hong Kong was voor ons echt indrukwekkend. De tropische omgeving met steile heuvels gehuld in smog, met torenhoge gebouwen. Slaapplaats en reis naar centrum was zo geregeld door een tourist help op de luchthaven. We sliepen op een hele kleine twee persoonskamer (in Kowloon) met een wc, die tegelijkertijd douche was, maar driepersoons kamers zijn de uitzondering en dit was een goedkope oplossing, zeker gezien de 16-hoog view die we hadden op de zee en de stad voorzover die niet in smog gehuld was.

We hebben een peak tram genomen voor nog meer hoogtepunten, met het pondje heen en weer naar Hong Kong island was ook nice. De drukte in de stad was ook wel impressive.
Op de luchthaven had de vriendelijke dame Lasershow 8 PM gezet, er was een hoge opkomst en first row was geen optie. Er waren allemaal meewerkende gebouwen die gezamelijk een soort oude ringtone met een paar groene lasers op het ritme presenteerde. Het was veel mooier om naar het water te kijken toen de show voorbij was.

Ons ontbijt in Hong Kong was een paar witte boterhammen met vlees en ei. We hadden ook een bord rijst met spicy kerrie die niet op ging, dat is ons vanavond in Bangkok weer overkomen, maar dat is dan ook wel de grootste deceptie van onze reis tot nu toe.

We hebben hier nu heerlijk avond gegeten, gewoon een family deal van 4 tot 5 personen, 530 baht.

Kortom: het is hier allemaal goed, genieten, heerlijk, lekker, nice en we laten nog wel eens wat horen.

Doedoe

Welkom op mijn reisblog

Hallo lieve lezertjes,

Zoals de meesten van jullie weten vertrek ik vandaag, samen met Jelle en Kajan vanaf Schiphol naar Hongkong.

Ik zal proberen jullie hier af en toe op de hoogte te houden van de avonturen die ik beleef.
Als je die wilt lezen kan je je e-mail rechts invullen en krijg je automatisch een bericht als ik een verhaal heb geschreven.

Doedoe

Eindigen met prachtquote:

“Twenty years from now you will be more disappointed by the things you didn’t do than by the ones you did do. So throw off the bowlines, sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover.”

- Mark Twain